இயலாமை !

நிதமும் உன்னை பார்க்கிறேன் ,

பொழுது தவறாமல் !

நீ துயிலுவதில் இருந்து

அதிகாலையில் எழும் வரை

உன்னை காண்கிறேன் !

என்னில் விழும் முதல் பிம்பம்

உன்னுடையதுதான் !

என் இயலாமையை மீறியும்

உன்னை கட்டி அனைக்கதோன்றும்

அழகாய் என் முன்னிலையில்

நீ நிற்கும் பொழுது !

உன் கலைந்த கூந்தலின் அசைவுகள் ,

உன் வேடிக்கையான நடன கூற்றுகள் ,

இவ்வளவு ஏன்??

நீ பாடுவதை கூட உணர்ந்திருக்கிறேன் !

நீ பிறரிடம் பேசமுடியாத கோடி சொற்களை ,

என் முன் வந்து பேசுவாய் ஆவேசமாய் ..

எனினும் என் செவிகள்

ஒரு போதும் மூடியதில்லை !!

ஏனோ என்னை விட்டு பிரிய

உன்னுள்ளே ஆயிரம் விண்ணப்பங்கள் ?

செல்வதற்கு முன் பலமுறை என் பார்வையில் விழுகிறாய் !!

இவைஅனைத்தையும் எண்ணி பெருமிதம் என்னுள்..

ஆனால்

நீ என்னிடம் வந்து கதறி அழுகையில் ,

என் கரங்களை நீட்டி உன்னை அணைக்க முடியவில்லையே

உன் கண்ணீரை அகற்ற ,ஆறுதலாக பேச துடித்தேன்

ஆனால் முடியவில்லையே!!

உன்னுடன் கைகோர்த்து நடக்க முடியாத ,

உயிரில்லாத ஒரு கேடயம் ஆனேனே ?!

ஏன்?!?

கண்ணாடியாக பிறந்ததனால் !!