அண்மையில் ஒரு வார இதழில் படித்தேன் ஒரு நிகழ்வை..அதில் என் மனதில் தோன்றிய கவிதை இது ...

நாம் காதாலர்கள் அல்ல

எனினும்

அழிவில்லாத அன்பை பரிமாறிக்கொள்கிறோம் !

உறவின் ஆயுளை நாம் அறியோம்

எனினும் நம் ஆயுளின் எல்லையை கடந்த புரிதலை பகிர்கிறோம் !

மண்ணின் மீது கொண்ட காதலால்,

பூக்கள் உதிர்வதை போல ,

நாமும் பல முறை சருகுகளாய் வீழ்கிறோம் !

இலையுதிர் காலம் என எண்ணி

மறுபடியும் பூக்கிறோம் புதிதாய் !

நம் கனவுகள் நிகழ்வுகளாகி,

நிகழ்வுகள் நினைவுகளாகி,

நினைவுகள் முத்திரையாகியும் கூட

பயணிக்கிறோம் ..

நாம் நண்பர்களா ? காதலர்களா ?

என்ற வினாவிற்கு விடை கிடைக்காத புதிராய் !